Post by ksvdevil on Jul 23, 2005 23:04:25 GMT 1
Na wat neuzen op www.belgiumsoccer.be vondt ik het volgende over Zulte ( nu wel 1ste , maar wordt ook over tijd van 2de gepsroken ) en over eupen , waar toch mee gespot wordt 
, deze tekst moet hard zijn voor de '' real esevee '' ( zo noemen ze zich 
) sups 
Gezocht... clubliefde!
Niets is mooier dan op een warme, zomerse dag, vol trots de sjaal van je favoriete club de lucht in te steken, je helden toeschreeuwend na een simpele overwinning op het veld van de plaatselijke rivaal. Fout. Want nóg mooier is op een ijskoude, typisch Belgische winterdag, vol trots de sjaal van je favoriete club - met verkleumde handen - de lucht in te steken, je helden troostend toeschreeuwend na een flinke nederlaag op het bevroren veld van een verafgelegen middenmoter. Dát is mooi. Dát is clubliefde.
Zo’n twintig jaar geleden schakelde het kleine Sv Waregem het grote Ac Milan uit in de Europese beker. David doet Goliath blozen. Elke Waregemnaar trots. Trots op zijn afkomst. Trots op zijn club. De rood-witten op de Europese kaart gezet. Je zou voor minder van je club gaan houden natuurlijk. Heel wat jaren later is Sv Waregem reeds helemaal van diezelfde kaart geveegd. Zelfs van de nationale kaart. Van de voetbalkaart. Dankzij financieel gesjoemel werd in plaats van Anderlecht, Brugge of Standard nu Izegem, Blankenberge of Ninove partij gegeven en bleven enkel de ongeveer 1500 die hards hun club steunen in de vergeetput van onze Belgische vierde klasse. Clubliefde zonder meer. Toen kwam – uit pure noodzaak – de fusie met Zultse VV. Het mag sportief dan nog zo’n succes zijn, op de tribunes lijkt het na ongeveer vier jaar nog steeds niet van een leien dakje te gaan. Op zoek naar clubliefde. Even undercover dan maar.
Eupen, oktober 2004. Na een ellenlange rit bereik ik mijn bestemming. Willkommen in Eupen. Een vreemde taal. Ook dat nog. Ik haal mijn beste Duits boven en bestel - mits enige communicatiestoornissen - een bevroren hamburger. Verre van lekker maar veel keus heb ik niet. De supportersbussen komen aan. Ik haast me naar de tribune en neem plaats ergens in het midden, centraal achter het doel. Meer en meer mensen volgen mijn voorbeeld. Rechts van mij komen mensen, vrijwel allemaal met groen-gele truitjes, links van mij lijkt iedereen in het rood-wit gekleed te zijn. Ook de vlaggen en gezangen spreken boekdelen. Twee aparte groepen voor één en dezelfde club. Vreemd. Zulte-Waregem heeft reeds sinds zijn ontstaan te kampen met onverdeeldheid wat betreft de kleuren. Molecule, de hoofdsponsor van de fusieclub wil kost wat kost het groen-geel behouden, ook al is het overgrote deel van de supporters in het Regenboogstadion ex-Waregemfan, waarvan een deel in het rood-wit blijft komen, smekend om meer kenmerken van het oude ‘Sv Waregem’ in de fusie. Tevergeefs tot nog toe. Het grote probleem is dat deze mensen zich niet kunnen vinden in de huidige club. De kleuren en het clublogo blijken de grootste problemen te veroorzaken. Maar wat wil je ook? Jarenlang volg je de club van je hart, tot in die ellendige vierde klasse om dan plots te fusioneren met een club die voor velen – op dat moment – niets of weinig betekende.
De historische kleuren van Sv Waregem die je altijd hebt gevolgd moeten wijken voor het groen-gele van Molecule (en Zultse VV). Het bestuur lijkt voorlopig geen oor te hebben naar de fans. Terwijl de ex-Waregemfans ‘komaan de roodjes’ scanderen lopen elf groen-gelen zich kapot voor de overwinning (en het kampioenschap). Iets zegt me dat hier iets niet klopt.
, deze tekst moet hard zijn voor de '' real esevee '' ( zo noemen ze zich 
) sups 
Gezocht... clubliefde!
Niets is mooier dan op een warme, zomerse dag, vol trots de sjaal van je favoriete club de lucht in te steken, je helden toeschreeuwend na een simpele overwinning op het veld van de plaatselijke rivaal. Fout. Want nóg mooier is op een ijskoude, typisch Belgische winterdag, vol trots de sjaal van je favoriete club - met verkleumde handen - de lucht in te steken, je helden troostend toeschreeuwend na een flinke nederlaag op het bevroren veld van een verafgelegen middenmoter. Dát is mooi. Dát is clubliefde.
Zo’n twintig jaar geleden schakelde het kleine Sv Waregem het grote Ac Milan uit in de Europese beker. David doet Goliath blozen. Elke Waregemnaar trots. Trots op zijn afkomst. Trots op zijn club. De rood-witten op de Europese kaart gezet. Je zou voor minder van je club gaan houden natuurlijk. Heel wat jaren later is Sv Waregem reeds helemaal van diezelfde kaart geveegd. Zelfs van de nationale kaart. Van de voetbalkaart. Dankzij financieel gesjoemel werd in plaats van Anderlecht, Brugge of Standard nu Izegem, Blankenberge of Ninove partij gegeven en bleven enkel de ongeveer 1500 die hards hun club steunen in de vergeetput van onze Belgische vierde klasse. Clubliefde zonder meer. Toen kwam – uit pure noodzaak – de fusie met Zultse VV. Het mag sportief dan nog zo’n succes zijn, op de tribunes lijkt het na ongeveer vier jaar nog steeds niet van een leien dakje te gaan. Op zoek naar clubliefde. Even undercover dan maar.
Eupen, oktober 2004. Na een ellenlange rit bereik ik mijn bestemming. Willkommen in Eupen. Een vreemde taal. Ook dat nog. Ik haal mijn beste Duits boven en bestel - mits enige communicatiestoornissen - een bevroren hamburger. Verre van lekker maar veel keus heb ik niet. De supportersbussen komen aan. Ik haast me naar de tribune en neem plaats ergens in het midden, centraal achter het doel. Meer en meer mensen volgen mijn voorbeeld. Rechts van mij komen mensen, vrijwel allemaal met groen-gele truitjes, links van mij lijkt iedereen in het rood-wit gekleed te zijn. Ook de vlaggen en gezangen spreken boekdelen. Twee aparte groepen voor één en dezelfde club. Vreemd. Zulte-Waregem heeft reeds sinds zijn ontstaan te kampen met onverdeeldheid wat betreft de kleuren. Molecule, de hoofdsponsor van de fusieclub wil kost wat kost het groen-geel behouden, ook al is het overgrote deel van de supporters in het Regenboogstadion ex-Waregemfan, waarvan een deel in het rood-wit blijft komen, smekend om meer kenmerken van het oude ‘Sv Waregem’ in de fusie. Tevergeefs tot nog toe. Het grote probleem is dat deze mensen zich niet kunnen vinden in de huidige club. De kleuren en het clublogo blijken de grootste problemen te veroorzaken. Maar wat wil je ook? Jarenlang volg je de club van je hart, tot in die ellendige vierde klasse om dan plots te fusioneren met een club die voor velen – op dat moment – niets of weinig betekende.
De historische kleuren van Sv Waregem die je altijd hebt gevolgd moeten wijken voor het groen-gele van Molecule (en Zultse VV). Het bestuur lijkt voorlopig geen oor te hebben naar de fans. Terwijl de ex-Waregemfans ‘komaan de roodjes’ scanderen lopen elf groen-gelen zich kapot voor de overwinning (en het kampioenschap). Iets zegt me dat hier iets niet klopt.
